Bir zamanlar çocuk sesleriyle yankılanan, soba dumanının göğe ince bir çizgi gibi yükseldiği o köy evlerini hatırlıyor musunuz? Şimdi kimsenin dönüp bakmadığı o evlerin kapıları pas tutmuş, pencereleri rüzgârla konuşur olmuş... Her biri, ardında bir hikâye bırakmış sessiz tanıklar gibi duruyor.
Kimi evin duvarında bir düğün fotoğrafı kalmış, kimi evin tavanında yıllar önce asılmış bir beşik ipi... Zaman durmuş sanki; sadece rüzgâr, geçmişle bugünü birbirine bağlayan bir masal anlatıcısı gibi dolaşıyor odalarda.
Bir evi terk etmek, sadece taşınıp gitmek değildir aslında. Bir evi terk etmek; çocukluğunu, gülüşünü, umutlarını orada bırakmaktır. Kapı eşiklerinde unutulmuş ayakkabılar, raflarda tozlanmış tabaklar, pencere pervazında kurumuş bir sardunya… Hepsi bir hikâyenin noktasız cümleleri gibi yarım kalmış.
Bazı köy evleri öyle ki, duvarlarına bakınca insan kalp atışlarını duyacak gibi oluyor. Rutubet değil, özlem kokuyor içlerinde. Belki bir anne yıllar önce orada dualar etmiş, bir baba yorgun elleriyle o duvarları örmüş, bir çocuk ilk defa orada rüyasında uçmuştu.
Ve şimdi... O evler yalnız. Gökyüzüne her baktıklarında belki “biri dönsün” diye dua ediyorlar.
Kim bilir, belki bir gün bir gezgin uğrar, o evlerin tozlu penceresinden içeri bir bakar da geçmişin yankısını duyar.
Siz hiç terk edilmiş bir köy evine girdiniz mi?
O duvarların fısıldadığı hikâyeleri dinlediniz mi?
Belki de bir gün, o evlerden biri sizin hikâyenizi anlatacak…
Kimi evin duvarında bir düğün fotoğrafı kalmış, kimi evin tavanında yıllar önce asılmış bir beşik ipi... Zaman durmuş sanki; sadece rüzgâr, geçmişle bugünü birbirine bağlayan bir masal anlatıcısı gibi dolaşıyor odalarda.
Bir evi terk etmek, sadece taşınıp gitmek değildir aslında. Bir evi terk etmek; çocukluğunu, gülüşünü, umutlarını orada bırakmaktır. Kapı eşiklerinde unutulmuş ayakkabılar, raflarda tozlanmış tabaklar, pencere pervazında kurumuş bir sardunya… Hepsi bir hikâyenin noktasız cümleleri gibi yarım kalmış.
Bazı köy evleri öyle ki, duvarlarına bakınca insan kalp atışlarını duyacak gibi oluyor. Rutubet değil, özlem kokuyor içlerinde. Belki bir anne yıllar önce orada dualar etmiş, bir baba yorgun elleriyle o duvarları örmüş, bir çocuk ilk defa orada rüyasında uçmuştu.
Ve şimdi... O evler yalnız. Gökyüzüne her baktıklarında belki “biri dönsün” diye dua ediyorlar.
Kim bilir, belki bir gün bir gezgin uğrar, o evlerin tozlu penceresinden içeri bir bakar da geçmişin yankısını duyar.
Siz hiç terk edilmiş bir köy evine girdiniz mi?
O duvarların fısıldadığı hikâyeleri dinlediniz mi?
Belki de bir gün, o evlerden biri sizin hikâyenizi anlatacak…
