Bir düşünün… Platon’un mağarasındaki zincirli insanlar, duvarlara yansıyan gölgeleri “gerçek” sanıyorlardı. Gözleri ışığa alışmamış, hakikatin parlak yüzünü görememişlerdi. Bugün biz, elimizde parlayan ekranlara kilitlenmiş halde, aynı gölgelerin modern versiyonlarını mı izliyoruz?
Sosyal medya, insanlığın çağdaş mağarası değil de nedir? Her “beğeni” bir zincir halkası, her “takip” bir gölge oyunu gibi. Gerçek yüzleri, duyguları, acıları; filtrelerin ve efektlerin ardına gizledik. Artık bir kahkaha bile dijital onaydan geçmeden samimi sayılmıyor. Gerçekten mi mutlu oluyoruz, yoksa yalnızlığımızı algoritmaların sıcak kucağında avutuyoruz?
Mağaranın duvarı bugün bir ekran; gölgeler ise hikâyeler, gönderiler, reels’lar. Biz, parmaklarımızla bu gölgeleri kaydırırken, belki de kendi zincirlerimizi daha da sıkılaştırıyoruz. Gerçeği görmek için mağaradan çıkmaya cesaret edenler —yani ekranı kapatıp sessizliğin sesini duyanlar— toplumun “yavaş”, “soğuk”, “kopuk” diye yaftaladığı insanlar oluyor. Çünkü sistem, gölgeleri sever. Gölgeler düzenlidir, kontrol edilebilirdir, satılabilir bir mutluluk imajı taşır.
Peki ya biz? Güneşe bakmaya, gözlerimizi kamaştıracak kadar gerçek olana yönelmeye hazır mıyız? Yoksa, sahte ışıkların sıcaklığında bir ömür daha gölgelerle mi oyalanacağız?
Belki de çağımızın en büyük farkındalığı, “çevrimdışı kalabilme cesareti”dir.
Modern mağaradan çıkış yolu, bir tıklama uzağında değil; bir içe dönüş kadar derinlerde gizli.
---
Sizce sosyal medya, bireyin kendini tanımasını mı sağlıyor, yoksa sadece gölgelerin arasında bir “benlik illüzyonu” mu yaratıyor?
Sosyal medya, insanlığın çağdaş mağarası değil de nedir? Her “beğeni” bir zincir halkası, her “takip” bir gölge oyunu gibi. Gerçek yüzleri, duyguları, acıları; filtrelerin ve efektlerin ardına gizledik. Artık bir kahkaha bile dijital onaydan geçmeden samimi sayılmıyor. Gerçekten mi mutlu oluyoruz, yoksa yalnızlığımızı algoritmaların sıcak kucağında avutuyoruz?
Mağaranın duvarı bugün bir ekran; gölgeler ise hikâyeler, gönderiler, reels’lar. Biz, parmaklarımızla bu gölgeleri kaydırırken, belki de kendi zincirlerimizi daha da sıkılaştırıyoruz. Gerçeği görmek için mağaradan çıkmaya cesaret edenler —yani ekranı kapatıp sessizliğin sesini duyanlar— toplumun “yavaş”, “soğuk”, “kopuk” diye yaftaladığı insanlar oluyor. Çünkü sistem, gölgeleri sever. Gölgeler düzenlidir, kontrol edilebilirdir, satılabilir bir mutluluk imajı taşır.
Peki ya biz? Güneşe bakmaya, gözlerimizi kamaştıracak kadar gerçek olana yönelmeye hazır mıyız? Yoksa, sahte ışıkların sıcaklığında bir ömür daha gölgelerle mi oyalanacağız?
Belki de çağımızın en büyük farkındalığı, “çevrimdışı kalabilme cesareti”dir.
Modern mağaradan çıkış yolu, bir tıklama uzağında değil; bir içe dönüş kadar derinlerde gizli.
---
Sizce sosyal medya, bireyin kendini tanımasını mı sağlıyor, yoksa sadece gölgelerin arasında bir “benlik illüzyonu” mu yaratıyor?