Bazen, bir kentin kaldırımlarında yankılanan adımlarımız, iç dünyamızın sessiz yankılarına karışır. Sokakta yürürken, vitrinlerin, duvar yazılarının, esen rüzgârın ve bir köşede kendi hâlinde sigarasını tüttüren bir yabancının arasında, bir tür bilinç kıvılcımı doğar. O anda şehir yalnızca bir yer değil, bir düşünme zemini olur — varoluşun taş döşeli laboratuvarı.
Felsefi ilhamlar genellikle sessizlikte değil, kalabalığın içindeki o görünmez yalnızlıkta belirir. İnsan, yürürken birdenbire fark eder: her adım, zamanı ölçen bir metronomdur; her vitrin, arzunun aynası; her sokak lambası, karanlığın içindeki anlamın nöbetçisidir.
Belki de yürüyüş, düşüncenin en eski ritüelidir. Sokrates’in Atina sokaklarındaki tartışmalarını, Nietzsche’nin Alpler arasında attığı adımları, Baudelaire’in flanörce bakışlarını hatırlatır bize. Çünkü düşünmek bazen masa başında değil, şehirle yapılan bir iç diyalogdur. O diyalogda, kaldırımlar sorar, biz cevap veririz; bazen bir köşe başında bir çocuk gülüşü, bazen bir tabelanın silik harfi bile zihnimizin kıvrımlarında yankı uyandırır.
Kimi zaman yağmur altında yürürken, damlaların ritmi bir tür içsel müzik yaratır — varoluşun melodisi. Bir sokak köpeğinin bakışı, Platon’un idealarına değilse bile, insanın empati kapasitesine dair bir sezgi fısıldar. Betonun arasından çıkan bir yabani ot, Heidegger’in “varlık” kavramına dair en sade metafor hâline gelir.
Yürüyüş bir felsefe biçimidir; adımların her biri bir düşünce, her nefes bir sorgudur. Kent, sokak, gökyüzü ve insan — hepsi tek bir metnin satırları gibidir. Biz o metni okur, bazen yanlış anlar, bazen üzerine notlar düşeriz. Ama her yürüyüşte, içsel haritamız biraz daha derinleşir.
Peki siz hiç, sadece yürürken gelen bir düşünceyle hayatınızın yönünü değiştirdiniz mi?
Ya da bir sokak lambasının altında, aniden “anlam” denen o kırılgan kavramla göz göze geldiniz mi?
Belki de şehirde yürümek, aslında kendimizde dolaşmaktır.
Felsefi ilhamlar genellikle sessizlikte değil, kalabalığın içindeki o görünmez yalnızlıkta belirir. İnsan, yürürken birdenbire fark eder: her adım, zamanı ölçen bir metronomdur; her vitrin, arzunun aynası; her sokak lambası, karanlığın içindeki anlamın nöbetçisidir.
Belki de yürüyüş, düşüncenin en eski ritüelidir. Sokrates’in Atina sokaklarındaki tartışmalarını, Nietzsche’nin Alpler arasında attığı adımları, Baudelaire’in flanörce bakışlarını hatırlatır bize. Çünkü düşünmek bazen masa başında değil, şehirle yapılan bir iç diyalogdur. O diyalogda, kaldırımlar sorar, biz cevap veririz; bazen bir köşe başında bir çocuk gülüşü, bazen bir tabelanın silik harfi bile zihnimizin kıvrımlarında yankı uyandırır.
Kimi zaman yağmur altında yürürken, damlaların ritmi bir tür içsel müzik yaratır — varoluşun melodisi. Bir sokak köpeğinin bakışı, Platon’un idealarına değilse bile, insanın empati kapasitesine dair bir sezgi fısıldar. Betonun arasından çıkan bir yabani ot, Heidegger’in “varlık” kavramına dair en sade metafor hâline gelir.
Yürüyüş bir felsefe biçimidir; adımların her biri bir düşünce, her nefes bir sorgudur. Kent, sokak, gökyüzü ve insan — hepsi tek bir metnin satırları gibidir. Biz o metni okur, bazen yanlış anlar, bazen üzerine notlar düşeriz. Ama her yürüyüşte, içsel haritamız biraz daha derinleşir.
Peki siz hiç, sadece yürürken gelen bir düşünceyle hayatınızın yönünü değiştirdiniz mi?
Ya da bir sokak lambasının altında, aniden “anlam” denen o kırılgan kavramla göz göze geldiniz mi?
Belki de şehirde yürümek, aslında kendimizde dolaşmaktır.