İnsan vücudunda kendiliğinden oluşabilecek, gerektiği zaman kılcal damardan geçebilecek bir mikroçip henüz üretilmedi.
Bu çipin bir işlemci içermesi gerekir. Bu zamana kadar üretilmiş en küçük işlemci -ki insan vücudundan veri aktarımı yapamayacak kadar düşük özellikli- bir kılcal damarın kesit alanından binlerce kat daha büyük. Ve dolaşım sistemi gibi yüksek hareketin olduğu bir yerde bu işlemci çalışamaz ve hatta stabil bir şekilde kalamaz. Normal şartlar altında zaten dörtgen parçalar bu sıvı akışı altında birleşemeden birbirinden uzaklaşacaktır. Doğrudan aşı esnasında damara bağlansa bile orada pıhtı oluşacaktır.
Şu anki teknolojide bu boyutta bir elektronik devrenin üretilebilmesi için sıcaklığın, kimyasal ortamın titizlikle kontrol edildiği bir ortam; fotolitografik kalıplar gerekir ve bağlantıyı sağlayan iletken "kablo"ların büyük bir titizlikle yerleştirilmesi gerekir. Bu da dolaşım sistemi gibi kararsız bir ortamda kendiliğinden mümkün olamayacak şeylerdir.
Mikroçip, büyük bir kısmı sudan oluşan bir insan vücudunda veri aktarımı gerçekleştiremez. Çünkü insan vücudundaki su, veri aktarabileceğin herhangi bir dalga türünü büyük oranda soğuracaktır, dokuların varlığına girmiyorum bile. Yine bu durum insan vücudunun anten olarak kullanılıp veri aktarmasını sağlama ihtimalini de engeller. Her şeyi ideal düşünsek bile muhtemelen veri aktarımının gerçekleşebilmesi için veri aktarımının yapıldığı yere santimetre düzeyinde yakın olmak gerekir.
Kan gibi iyonik bir ortamda çalışabilecek farklı türde bir işlemci de -çünkü normal bir işlemci muhtemelen kan ile temas halinde çalışamayacaktır- insan üzerinden veri aktarımı yapabilecek kadar güçlü olmayacaktır. Bu teoriye göre bu mikroçipin çok yüksek bir güce sahip olması gerekir. Bu güçteki bir mikroçip icat edilmiş olsa ilk önce insan vücudunda değil, süperbilgisayarlarda kullanılır. En basitinden 37 derecelik insan vücudunda soğutulabilen bu derece güçlü bir işlemci türü varken büyük şirketlerin sunucuları dakikada tonlarca su harcamak zorunda kalmaz.
Daha belki de başka dallarda da engelleri vardır. Bu engelleri aşacak bir teknoloji üretildiğinde muhtemelen hayattaki son derdimiz vücüdumuza bir mikroçip yerleştirilmiş olması olur. Mikroçipe gelene kadar başımıza bir sürü felaket gelmiş olur.
Bu çipin bir işlemci içermesi gerekir. Bu zamana kadar üretilmiş en küçük işlemci -ki insan vücudundan veri aktarımı yapamayacak kadar düşük özellikli- bir kılcal damarın kesit alanından binlerce kat daha büyük. Ve dolaşım sistemi gibi yüksek hareketin olduğu bir yerde bu işlemci çalışamaz ve hatta stabil bir şekilde kalamaz. Normal şartlar altında zaten dörtgen parçalar bu sıvı akışı altında birleşemeden birbirinden uzaklaşacaktır. Doğrudan aşı esnasında damara bağlansa bile orada pıhtı oluşacaktır.
Şu anki teknolojide bu boyutta bir elektronik devrenin üretilebilmesi için sıcaklığın, kimyasal ortamın titizlikle kontrol edildiği bir ortam; fotolitografik kalıplar gerekir ve bağlantıyı sağlayan iletken "kablo"ların büyük bir titizlikle yerleştirilmesi gerekir. Bu da dolaşım sistemi gibi kararsız bir ortamda kendiliğinden mümkün olamayacak şeylerdir.
Mikroçip, büyük bir kısmı sudan oluşan bir insan vücudunda veri aktarımı gerçekleştiremez. Çünkü insan vücudundaki su, veri aktarabileceğin herhangi bir dalga türünü büyük oranda soğuracaktır, dokuların varlığına girmiyorum bile. Yine bu durum insan vücudunun anten olarak kullanılıp veri aktarmasını sağlama ihtimalini de engeller. Her şeyi ideal düşünsek bile muhtemelen veri aktarımının gerçekleşebilmesi için veri aktarımının yapıldığı yere santimetre düzeyinde yakın olmak gerekir.
Kan gibi iyonik bir ortamda çalışabilecek farklı türde bir işlemci de -çünkü normal bir işlemci muhtemelen kan ile temas halinde çalışamayacaktır- insan üzerinden veri aktarımı yapabilecek kadar güçlü olmayacaktır. Bu teoriye göre bu mikroçipin çok yüksek bir güce sahip olması gerekir. Bu güçteki bir mikroçip icat edilmiş olsa ilk önce insan vücudunda değil, süperbilgisayarlarda kullanılır. En basitinden 37 derecelik insan vücudunda soğutulabilen bu derece güçlü bir işlemci türü varken büyük şirketlerin sunucuları dakikada tonlarca su harcamak zorunda kalmaz.
Daha belki de başka dallarda da engelleri vardır. Bu engelleri aşacak bir teknoloji üretildiğinde muhtemelen hayattaki son derdimiz vücüdumuza bir mikroçip yerleştirilmiş olması olur. Mikroçipe gelene kadar başımıza bir sürü felaket gelmiş olur.