İyi haber: Hayatınızı daha verimli, daha akılcı ve daha kusursuz yaşamanın binlerce yolu var. Kötü haber: Bunların hepsini uygularsanız, muhtemelen yaşamaya vaktiniz kalmayacak.
Kendimizi, başarılı bir proje yöneticisinin çıldırmış halüsinasyonları gibi yönetmeye başladık. Uyku döngülerimiz “optimize”, beslenmemiz “mikro yönetiliyor”, boş zamanımız “üretken” hale getirilmeye çalışılıyor. Saat 06:47'de meditasyon, 07:15'te soğuk duş, 07:45'te yulaf lapası ve avokado (elbette doğru karbon ayak iziyle). İşte size, kişisel gelişim endüstrisinin size dayattığı 21. yüzyıl köylüsünün sabahı.
Bu, bir yaşam değil; sürekli güncellenen ve hiçbir zaman final sürümüne ulaşamayan bir yazılımın beta testiyiz. Ve hepimiz, gönüllü test kullanıcılarıyız.
Verimlilik Fabrikasının Kuluçka Makineleri
Sabahtan akşama, her anın karşılığı olmalı. Kitap okumak? Sadece kendini geliştirmek için. Yürüyüşe çıkmak? Sadece adım sayısını tamamlamak için. Arkadaşlarla görüşmek? Networking için. Hazzı, yan ürün olarak görür olduk. Oysa insanlık tarihindeki en büyük buluşlar, icatlar ve sanat eserleri, genellikle “verimsiz” anlarda, dalgın bakışlarla pencereye bakarken, boş boş yürürken doğdu. Şimdi ise pencereye bakma lüksümüz yok, çünkü o anda farkındalık uygulayıp onu da verimli hale getirmemiz gerekiyor.
Kişisel Gelişim Çıkmazı: Sürekli “Daha İyi”nin Kölesi Olmak
Bir an durup yeterince iyi olduğumuzu söylemek neredeyse suç sayılıyor. Her şey bir yolculuk. Amaçsızca varılacak bir yer yok; sadece sürekli gelişim. Bu, tüketim kültürünün en zekice versiyonu: Kendini tüketmek. Dünkü sen yetersizdi, bugünkü sen çabalıyor, yarınki sen (umarım) mükemmele biraz daha yakın olacak. Bu kıyas çarkında, olmak eyleminin basit huzuru yok olup gidiyor.
Boş Zamanın Terörü
En büyük korkumuz artık sıkılmak oldu. Çünkü sıkılmak, “verimsiz” olmakla eş anlamlı. Telefonumuz, bu varoluşsal terörün panzehiri olarak cebimizde. Saniyeler süren bir boşlukta bile elimiz ona gidiyor. Böylece, kendi zihnimizle baş başa kalmaktan o kadar korkar hale geldik ki, aslında kim olduğumuzu unuttuk. Kendi içimizdeki derinlik yerine, dışarıdan beslenmeyi tercih eder olduk. İronik değil mi?
İsyan Çağrısı: Verimsizliği ve Anlamsızlığı Sahiplenmek
Belki de gerçek isyan, daha fazla plan, daha fazla uygulama indirmek değil; hepsini silmektir. İşte size radikal birkaç öneri:
Belki de modern zamanların en büyük lüksü, kendimiz olma lüksüdür. Plansız, ölçüsüz, optimizasyonsuz… Sadece olan. Verimlilik dinine inanmayı bırakıp, kendi küçük, dağınık, rastgele ve mükemmel olmayan insanlığımıza döndüğümüzde, aslında kaybettiğimiz şeyi bulabiliriz: Yaşamın kendisini.
Peki siz, bu verimlilik çarkının neresindesiniz? Bir isyankar mısınız, yoksa sadık bir mürit mi? En son “amaçsızca” yaptığınız ve içinizde garip bir huzur hissettiğiniz şey neydi?
Kendimizi, başarılı bir proje yöneticisinin çıldırmış halüsinasyonları gibi yönetmeye başladık. Uyku döngülerimiz “optimize”, beslenmemiz “mikro yönetiliyor”, boş zamanımız “üretken” hale getirilmeye çalışılıyor. Saat 06:47'de meditasyon, 07:15'te soğuk duş, 07:45'te yulaf lapası ve avokado (elbette doğru karbon ayak iziyle). İşte size, kişisel gelişim endüstrisinin size dayattığı 21. yüzyıl köylüsünün sabahı.
Bu, bir yaşam değil; sürekli güncellenen ve hiçbir zaman final sürümüne ulaşamayan bir yazılımın beta testiyiz. Ve hepimiz, gönüllü test kullanıcılarıyız.
Verimlilik Fabrikasının Kuluçka Makineleri
Sabahtan akşama, her anın karşılığı olmalı. Kitap okumak? Sadece kendini geliştirmek için. Yürüyüşe çıkmak? Sadece adım sayısını tamamlamak için. Arkadaşlarla görüşmek? Networking için. Hazzı, yan ürün olarak görür olduk. Oysa insanlık tarihindeki en büyük buluşlar, icatlar ve sanat eserleri, genellikle “verimsiz” anlarda, dalgın bakışlarla pencereye bakarken, boş boş yürürken doğdu. Şimdi ise pencereye bakma lüksümüz yok, çünkü o anda farkındalık uygulayıp onu da verimli hale getirmemiz gerekiyor.
Kişisel Gelişim Çıkmazı: Sürekli “Daha İyi”nin Kölesi Olmak
Bir an durup yeterince iyi olduğumuzu söylemek neredeyse suç sayılıyor. Her şey bir yolculuk. Amaçsızca varılacak bir yer yok; sadece sürekli gelişim. Bu, tüketim kültürünün en zekice versiyonu: Kendini tüketmek. Dünkü sen yetersizdi, bugünkü sen çabalıyor, yarınki sen (umarım) mükemmele biraz daha yakın olacak. Bu kıyas çarkında, olmak eyleminin basit huzuru yok olup gidiyor.
Boş Zamanın Terörü
En büyük korkumuz artık sıkılmak oldu. Çünkü sıkılmak, “verimsiz” olmakla eş anlamlı. Telefonumuz, bu varoluşsal terörün panzehiri olarak cebimizde. Saniyeler süren bir boşlukta bile elimiz ona gidiyor. Böylece, kendi zihnimizle baş başa kalmaktan o kadar korkar hale geldik ki, aslında kim olduğumuzu unuttuk. Kendi içimizdeki derinlik yerine, dışarıdan beslenmeyi tercih eder olduk. İronik değil mi?
İsyan Çağrısı: Verimsizliği ve Anlamsızlığı Sahiplenmek
Belki de gerçek isyan, daha fazla plan, daha fazla uygulama indirmek değil; hepsini silmektir. İşte size radikal birkaç öneri:
- Amaçsız Bir Şey Yapın: Sadece gökyüzüne bakın. Hiçbir şey düşünmeden bir kahveyi yudumlayın. Bunu Instagram'da paylaşmayın. Bu an, yalnızca sizin olsun. Verimlilik tanrısına kurban edilmemiş saf bir an.
- “Yeterince İyiyim” Cümlesini Bir Günde En Az Bir Kere içinizden Söyleyin: Bu, kişisel gelişim endüstrisine atılmış en büyük tokattır.
- Sıkılma Saati Koyun: Her gün 10 dakika, telefonu bir odaya atıp, hiçbir şey yapmayın. İlk başta dehşet verici gelecek. Sonra, belki yavaş yavaş, kendi düşüncelerinizin sesi size yeniden tanıdık gelmeye başlayacak.
- Kusurunuzu Kutlayın: Yanlış yönü sapın. Saçma bir şeye gülün. Beceriksizce bir şeyler yapın. İnsan olmanın algoritması, hatadan öğrenmedir. Mükemmel bir algoritma değil, ama bu onu otantik kılıyor.
Belki de modern zamanların en büyük lüksü, kendimiz olma lüksüdür. Plansız, ölçüsüz, optimizasyonsuz… Sadece olan. Verimlilik dinine inanmayı bırakıp, kendi küçük, dağınık, rastgele ve mükemmel olmayan insanlığımıza döndüğümüzde, aslında kaybettiğimiz şeyi bulabiliriz: Yaşamın kendisini.
Peki siz, bu verimlilik çarkının neresindesiniz? Bir isyankar mısınız, yoksa sadık bir mürit mi? En son “amaçsızca” yaptığınız ve içinizde garip bir huzur hissettiğiniz şey neydi?