LinkedIn’e girdiğimizde her gün yeni bir “Başarı destanı” ile karşılaşıyoruz.
Birileri üç ayda CEO olmuş, kimileri beş şirket kurmuş, bazıları da Harvard profesörünü tesadüfen markette görüp “networking dersi” almış gibi hikâyeler anlatıyor. Hepsi alkış emojileriyle taçlandırılıyor, yorumlarda da “İlham verici
” cümleleri birbirini kovalıyor. Peki biz ne izliyoruz? Gerçek hayattan kesitler mi, yoksa dijital tiyatronun parıltılı bir perdesi mi?
İşin ironisi şu ki; ofiste kahve makinesinin çalışmaması bile bir LinkedIn postuna dönüşebiliyor: “Hayatta hiçbir engel, kahve kadar kutsal bir motivasyonu elimizden alamaz.” İşte size 200 beğeni. Yarın da bir başka çalışan, işe geç kalmasını “trafikte öğrendiğim sabır dersi” diye yazacak, biz de alkışlayacağız.
Acı ama gerçek: LinkedIn, profesyonel hayatın panayır yerine dönüştüğü bir sahne. Burada herkes en iyi versiyonunu sergiliyor. Başarısızlıklar görünmez, zorluklar estetize edilir, sıradanlık ise cilalanıp başarıya dönüştürülür. Fakat unutmamak gerekir ki gerçek hayat; ek mesai saatlerinde, işten çıkarma e-postalarında ve sessizce yapılan terfi bekleyişlerinde saklıdır, alkış ikonlarında değil.
Şimdi tartışalım:
Bu paylaşımlar gerçekten bize ilham mı veriyor, yoksa sadece “dijital performans” izlemekten ibaret mi? İnsanlar motive oluyor mu, yoksa kendini sürekli yetersiz hissettiği bir vitrine mi bakıyor?
Belki de LinkedIn başarı masalları, modern zamanın fabllarıdır: kahramanı bol, dersi tartışmalı, gerçeği flu.
Birileri üç ayda CEO olmuş, kimileri beş şirket kurmuş, bazıları da Harvard profesörünü tesadüfen markette görüp “networking dersi” almış gibi hikâyeler anlatıyor. Hepsi alkış emojileriyle taçlandırılıyor, yorumlarda da “İlham verici
” cümleleri birbirini kovalıyor. Peki biz ne izliyoruz? Gerçek hayattan kesitler mi, yoksa dijital tiyatronun parıltılı bir perdesi mi?İşin ironisi şu ki; ofiste kahve makinesinin çalışmaması bile bir LinkedIn postuna dönüşebiliyor: “Hayatta hiçbir engel, kahve kadar kutsal bir motivasyonu elimizden alamaz.” İşte size 200 beğeni. Yarın da bir başka çalışan, işe geç kalmasını “trafikte öğrendiğim sabır dersi” diye yazacak, biz de alkışlayacağız.
Acı ama gerçek: LinkedIn, profesyonel hayatın panayır yerine dönüştüğü bir sahne. Burada herkes en iyi versiyonunu sergiliyor. Başarısızlıklar görünmez, zorluklar estetize edilir, sıradanlık ise cilalanıp başarıya dönüştürülür. Fakat unutmamak gerekir ki gerçek hayat; ek mesai saatlerinde, işten çıkarma e-postalarında ve sessizce yapılan terfi bekleyişlerinde saklıdır, alkış ikonlarında değil.
Şimdi tartışalım:
Bu paylaşımlar gerçekten bize ilham mı veriyor, yoksa sadece “dijital performans” izlemekten ibaret mi? İnsanlar motive oluyor mu, yoksa kendini sürekli yetersiz hissettiği bir vitrine mi bakıyor?
Belki de LinkedIn başarı masalları, modern zamanın fabllarıdır: kahramanı bol, dersi tartışmalı, gerçeği flu.
