İzmir’in kalbinde bir mahalle vardı ki, taş sokaklarıyla, yüksek avlulu evleriyle, burçlardan denize bakan ufkuyla şehre hem hâkim hem de ondan ayrık bir dünyaydı: Kadifekale Mahallesi. Bir zamanlar burası, komşulukların en samimisinin yaşandığı, çocukların sabahın ilk ışıklarında misketleriyle, akşamın serinliğinde saklambaçlarıyla sokakları şenlendirdiği bir yuvaydı. Kapı önlerinde kadınların fısıltılarıyla karışan kahkahaları, tütün sarma kokusuyla birleşir; mahalle, kendine özgü bir ahenkle yaşardı.
Güneş, kale burçlarının ardından kızıllığını denize bırakırken, mahalle de sanki masalın içine gömülürdü. Taş evlerin pencerelerinden süzülen ışıklar, birer kandil gibi yolu aydınlatırdı. Burada tarih, günlük hayatla yan yana yürür; Roma’nın, Bizans’ın, Osmanlı’nın izleri, sıradan bir akşamüstünün telaşına eşlik ederdi.
Ama bugün… O eski Kadifekale Mahallesi’nin dokusu yerini başka bir manzaraya bıraktı. Zamanla yoksulluğun kıskacına giren, göçlerle kimliği değişen, “getto” yaftasıyla anılır hâle gelen bir yer oldu. Güvensizlik, tedirginlik ve yabancılaşma, artık dar sokakların sessiz misafiri. O eski neşeli çocuk seslerinin yerini çoğu zaman kuşkuyla bakan gözler, kapı önlerindeki dostane sohbetlerin yerini ise kapanmış kepenkler aldı.
Yine de Kadifekale Mahallesi, bütün bu çelişkilerin arasında hâlâ İzmir’in unutulmaz hafıza sayfalarından biridir. Çünkü orada yaşanan hikâyeler, sadece taş duvarlarda değil; İzmir’in ruhunda, geçmişle bugünün iç içe geçtiği o derin bellekte saklanmaya devam ediyor.
Güneş, kale burçlarının ardından kızıllığını denize bırakırken, mahalle de sanki masalın içine gömülürdü. Taş evlerin pencerelerinden süzülen ışıklar, birer kandil gibi yolu aydınlatırdı. Burada tarih, günlük hayatla yan yana yürür; Roma’nın, Bizans’ın, Osmanlı’nın izleri, sıradan bir akşamüstünün telaşına eşlik ederdi.
Ama bugün… O eski Kadifekale Mahallesi’nin dokusu yerini başka bir manzaraya bıraktı. Zamanla yoksulluğun kıskacına giren, göçlerle kimliği değişen, “getto” yaftasıyla anılır hâle gelen bir yer oldu. Güvensizlik, tedirginlik ve yabancılaşma, artık dar sokakların sessiz misafiri. O eski neşeli çocuk seslerinin yerini çoğu zaman kuşkuyla bakan gözler, kapı önlerindeki dostane sohbetlerin yerini ise kapanmış kepenkler aldı.
Yine de Kadifekale Mahallesi, bütün bu çelişkilerin arasında hâlâ İzmir’in unutulmaz hafıza sayfalarından biridir. Çünkü orada yaşanan hikâyeler, sadece taş duvarlarda değil; İzmir’in ruhunda, geçmişle bugünün iç içe geçtiği o derin bellekte saklanmaya devam ediyor.