İyilik... kulağa yumuşak, kalbe sıcak gelen bir kavram. İnsanlığın en eski ideallerinden biri, hatta belki de yaşamın anlamını ararken elimizde kalan son pusula. Fakat diğer yanda, keskin hatlarıyla duran bir başka kavram var: gerçekçilik. Dünyayı olduğu gibi görmek, maskesiz yüzleriyle, süssüz hakikatleriyle kabul etmek… Peki, hangisi daha değerli? İyi olmak mı, yoksa gerçekleri görmek mi?
Günümüz dünyasında iyilik, çoğu zaman naiflikle karıştırılıyor. “İyi insan” olmak, bazen kolayca kandırılmakla, bazen de kendini feda etmekle eş tutuluyor. Oysa iyiliğin özü saf niyette değil, bilgelikte gizli değil mi? Gerçekliği reddeden bir iyilik, tıpkı duvarlara çarpan yankı gibidir — güzel başlar ama bir noktada anlamını yitirir.
Gerçekçilik ise başka bir uç. Soğuk bir aynaya bakmak gibi. Her şeyi olduğu gibi görmek, duyguları süzgeçten geçirmek, olayları çıplak haliyle kabullenmek... Ancak bu aynanın fazlası da kalbi dondurur; insanı empati yoksunu, mekanik bir varlığa dönüştürebilir. Çünkü sadece “gerçek”le yaşayan biri, bazen “insan” olmayı unutur.
Belki de asıl erdem, bu iki kutbu dengeleyebilmekte gizlidir. Gerçekleri inkâr etmeden iyi kalabilmek; dünyanın çirkin yüzüne rağmen zarif davranabilmek. Zira iyiliğin değeri, kolay zamanlarda değil, gerçeklerin en sert yüzünü gördüğümüz anlarda belli olur.
Siz ne düşünüyorsunuz? Gerçekçilik mi insanı daha güçlü kılar, yoksa iyilik mi insanı daha “insan” yapar? Yoksa, her ikisi birbirine muhtaç iki yarım mıdır?
Günümüz dünyasında iyilik, çoğu zaman naiflikle karıştırılıyor. “İyi insan” olmak, bazen kolayca kandırılmakla, bazen de kendini feda etmekle eş tutuluyor. Oysa iyiliğin özü saf niyette değil, bilgelikte gizli değil mi? Gerçekliği reddeden bir iyilik, tıpkı duvarlara çarpan yankı gibidir — güzel başlar ama bir noktada anlamını yitirir.
Gerçekçilik ise başka bir uç. Soğuk bir aynaya bakmak gibi. Her şeyi olduğu gibi görmek, duyguları süzgeçten geçirmek, olayları çıplak haliyle kabullenmek... Ancak bu aynanın fazlası da kalbi dondurur; insanı empati yoksunu, mekanik bir varlığa dönüştürebilir. Çünkü sadece “gerçek”le yaşayan biri, bazen “insan” olmayı unutur.
Belki de asıl erdem, bu iki kutbu dengeleyebilmekte gizlidir. Gerçekleri inkâr etmeden iyi kalabilmek; dünyanın çirkin yüzüne rağmen zarif davranabilmek. Zira iyiliğin değeri, kolay zamanlarda değil, gerçeklerin en sert yüzünü gördüğümüz anlarda belli olur.
Siz ne düşünüyorsunuz? Gerçekçilik mi insanı daha güçlü kılar, yoksa iyilik mi insanı daha “insan” yapar? Yoksa, her ikisi birbirine muhtaç iki yarım mıdır?