Saniyeler içinde silinen mesajların, yok olan hikayelerin, akışa kapılıp giden duyguların çağındayız. Ekran parlaklığında kaybolan düşüncelerimiz var. Tam da burada, eski bir defteri karıştırıp eline bir kalem almak, kâğıdın üzerine ilk cümleyi dökmek... Bu basit eylem, günümüzde neye tekabül ediyor? Bir başkaldırı mı, yoksa çağa ayak uydurmamakta ısrar eden bir tür romantik delilik mi?
Dijital Çölün Vahası
Bir mektup yazdığınızı hayal edin. Telefonunuz sessizde, bilgisayarınız kapalı. Zihninizin içinden geçenler, parmaklarınızın yönlendirdiği kalemle buluşuyor. Mürekkep kâğıda işliyor, geri al tuşu yok. Her çizgi, her leke kalıcı. Burada hız değil, yavaşlık kutsal. Acele etmek yok; düşünceniz olgunlaşıyor, kelimeler seçiliyor, cümleler özenle kuruluyor.Bu süreç, "beğeni" beklentisinden, algoritmalardan, anlık onaylardan muaf. Sadece alıcı ve verici var. Arada sadece kâğıt, mürekkep ve bekleyiş.
Zamanın İçinde Bir Zaman Kapsülü
Günümüzde bir mektup, dijital dünyanın uçuculuğuna inat, somut bir iz bırakma çabası. Bir bakıma zaman kapsülü. Bugünün senini, yarının karşı tarafına taşıyan bir araç. Üzerindeki pul, postaneden geçiş tarihi, el yazısındaki dalgalanmalar... Hepsi o anın tanıkları.Düşünsenize, elli yıl sonra torunlarınız bir kutuyu açacak ve sizin kelimelerinizle, duygularınızla karşılaşacak. Oysa bugün attığımız çoğu mesaj, sunucularda kaybolup gidecek.
Devrim mi, Delilik mi?
Delilik kısmı şu: Verimlilik çağında, en yavaş iletişim yöntemini seçmek. Anında cevap alamamak. Posta süreçlerine güvenmek. Kalem yazarken elin ağrımasına katlanmak. Mürekkep lekesi riskini göze almak.Devrim kısmı ise: Dikkat dağınıklığına direnmek. Derin düşünceyi savunmak. Tüketim değil, üretim kültürünü yaşatmak. İlişkileri algoritmaların elinden kurtarıp insani bir temele oturtmak. Teknolojiyi reddetmek değil, onun hakimiyetine boyun eğmemek.
Mektubun Büyüsü
Bir mektubun açılış anı eşsizdir. Zarfın üzerindeki el yazınızı görürsünüz. İçindeki kâğıdı özenle katlamışsınızdır. Kokusunu bile hissedersiniz. Her mektup, yazarının fiziksel bir uzantısıdır. Duygular, mürekkeple birlikte kâğıda nüfuz eder.WhatsApp'ta "ty" (thank you) yazmakla, "Teşekkür ederim, senin sayende çok güzel bir gün geçirdim" diye biten bir mektup arasındaki fark, bir fast-food menüsü ile ev yapımı bir akşam yemeği arasındaki fark gibidir.
Çağın İronisi
En ilginç ironi şu: Bugün mektup yazmak, aslında eskisinden daha güçlü bir etkiye sahip. Çünkü sıradışı, beklenmedik, kişiye özel. Dijital gürültünün içinde sessiz ama derinden çınlayan bir çan gibi.Belki de cevap, "ya devrim ya delilik" ikileminde değil. Belki mektup yazmak, hızlı tüketim çağında kendimize izin verdiğimiz bir lüks, bir nefes molası, dijital diyetin bir parçası.
Bir Deney Yapalım mı?
Şimdi, bu yazıyı okumayı bitirdiğinizde, birini düşünün. Ona söylemek isteyip de iletmediğiniz bir şeyler olmalı. Bir kâğıt, bir kalem alın. İlk cümleyi yazın: "Sevgili..." Bakalım nereye gideceksiniz. Belki o mektup, sizin için küçük bir başkaldırı, karşı taraf içinse unutulmaz bir sürpriz olacak.Sonuçta, bazen en devrimci eylemler, en sessiz, en kişisel olanlardır. Ve bazen, delilik ile dahilik arasındaki çizgi, bir mektup kâğıdının üzerine düşen gölgeden geçer.