Kabul edelim, “Urban Climbing” denilen şey ilk duyulduğunda insana çılgınlık gibi geliyor. Gökdelenlerin, köprü ayaklarının, terk edilmiş binaların ya da tarihi yapıların duvarlarında tırmanan insanlar… Üstelik bu sporu yapanlar çoğu zaman halat, kask gibi güvenlik ekipmanlarını bile kullanmıyor. Bir yandan adrenalin dolu, bir yandan da tehlikenin sınırlarında gezen bir uğraş. İşte burada benim düşüncelerim biraz karışık.
Öncelikle şunu söylemeliyim: Bu sporu yapanlara saygım var. Çünkü fiziksel güç, denge, teknik bilgi ve ciddi bir mental dayanıklılık gerekiyor. Bunu başarmak, her gün masa başında oturan bizlerin kolay kolay erişemeyeceği bir disiplin. Ancak öte yandan, şehirlerin duvarlarında yapılan tırmanışın riskleri de göz ardı edilemez. Bir yanlış hamle, sadece tırmanıcının değil, aşağıdaki insanların da hayatını tehlikeye atabilir.
Ayrıca urban climbing, doğası gereği bir “gri alan”da duruyor. Kimi zaman özel mülke izinsiz girme, tarihi yapılara zarar verme veya trafiği tehlikeye sokma gibi konular gündeme gelebiliyor. Bu noktada iş, adrenalin tutkusundan çıkıp sorumluluk meselesine dönüşüyor. Kendi adıma, bu sporu yasal izinlerle, güvenlik önlemleri alınmış alanlarda yapılmasını tercih ederim.
Yine de kabul etmeliyiz ki urban climbing, şehrin beton dokusunu bambaşka bir gözle görmemizi sağlıyor. Herkesin yanından geçip gittiği bir binayı, tırmanıcı bir meydan okuma olarak görüyor. Belki de bu yüzden, bu sporun cazibesi hem özgürlük hissinden hem de “imkânsızı başarma” arzusundan geliyor.
Siz ne düşünüyorsunuz? Urban climbing, cesur bir spor mu yoksa gereksiz bir risk mi?
Öncelikle şunu söylemeliyim: Bu sporu yapanlara saygım var. Çünkü fiziksel güç, denge, teknik bilgi ve ciddi bir mental dayanıklılık gerekiyor. Bunu başarmak, her gün masa başında oturan bizlerin kolay kolay erişemeyeceği bir disiplin. Ancak öte yandan, şehirlerin duvarlarında yapılan tırmanışın riskleri de göz ardı edilemez. Bir yanlış hamle, sadece tırmanıcının değil, aşağıdaki insanların da hayatını tehlikeye atabilir.
Ayrıca urban climbing, doğası gereği bir “gri alan”da duruyor. Kimi zaman özel mülke izinsiz girme, tarihi yapılara zarar verme veya trafiği tehlikeye sokma gibi konular gündeme gelebiliyor. Bu noktada iş, adrenalin tutkusundan çıkıp sorumluluk meselesine dönüşüyor. Kendi adıma, bu sporu yasal izinlerle, güvenlik önlemleri alınmış alanlarda yapılmasını tercih ederim.
Yine de kabul etmeliyiz ki urban climbing, şehrin beton dokusunu bambaşka bir gözle görmemizi sağlıyor. Herkesin yanından geçip gittiği bir binayı, tırmanıcı bir meydan okuma olarak görüyor. Belki de bu yüzden, bu sporun cazibesi hem özgürlük hissinden hem de “imkânsızı başarma” arzusundan geliyor.
Siz ne düşünüyorsunuz? Urban climbing, cesur bir spor mu yoksa gereksiz bir risk mi?