Türkiye’nin sıcak misafirperverliği, baharatlı sofraları ve duygu dolu insan ilişkileri, kimi zaman sadece turistleri değil; kalbini burada bırakan yabancı damatları da kendine çekiyor. Son yıllarda Anadolu’nun farklı köşelerinde, kimi Norveçli bir müzisyen, kimi Hintli bir yazılım mühendisi, kimi de Latin Amerika’dan gelen bir dans eğitmeni… Hepsi, “aşkın dili evrenseldir” sözünü adeta yeniden yazıyor.
Bu yabancı damatlar, sadece bir ülkeye değil, aynı zamanda çok katmanlı bir kültüre de dahil oluyorlar. Çay ikramının inceliğini, kayınvalidenin sessiz diplomasi gücünü, mahalle esnafının samimi sohbetini zamanla öğreniyorlar. Kimisi Ramazan’da davul sesleriyle uyanıyor, kimisi bayram sabahı el öpmeyi bir ritüel haline getiriyor.
Ancak bu hikâyelerin tamamı pembe değil. Kültürel uyum süreci, bazen dil engeliyle, bazen gelenek farklarıyla, bazen de toplumsal önyargılarla sınanıyor. Buna rağmen, birçok yabancı damat Türkçe öğreniyor, iş kuruyor, çocuklarını iki kültürlü yetiştiriyor ve Türkiye’yi “ikinci vatanı” olarak görüyor.
Sosyologlar bu fenomeni “tersine kültürel entegrasyon” olarak adlandırıyor — yani sadece yabancı eşin değil, Türk ailesinin de başka bir dünyanın kapısından içeri adım atması. Kahvaltı masasında menemenle avokadonun, düğün salonunda zeybekle salsa’nın buluştuğu bu yeni sentez, modern Türkiye’nin çok sesli yapısına zarif bir katkı sunuyor.
Peki siz ne düşünüyorsunuz?
Yabancı damatların Türkiye’ye kattığı kültürel renk sizce toplumda bir zenginlik mi, yoksa geleneklerin aşınmasına neden olan bir değişim mi?
Bu yabancı damatlar, sadece bir ülkeye değil, aynı zamanda çok katmanlı bir kültüre de dahil oluyorlar. Çay ikramının inceliğini, kayınvalidenin sessiz diplomasi gücünü, mahalle esnafının samimi sohbetini zamanla öğreniyorlar. Kimisi Ramazan’da davul sesleriyle uyanıyor, kimisi bayram sabahı el öpmeyi bir ritüel haline getiriyor.
Ancak bu hikâyelerin tamamı pembe değil. Kültürel uyum süreci, bazen dil engeliyle, bazen gelenek farklarıyla, bazen de toplumsal önyargılarla sınanıyor. Buna rağmen, birçok yabancı damat Türkçe öğreniyor, iş kuruyor, çocuklarını iki kültürlü yetiştiriyor ve Türkiye’yi “ikinci vatanı” olarak görüyor.
Sosyologlar bu fenomeni “tersine kültürel entegrasyon” olarak adlandırıyor — yani sadece yabancı eşin değil, Türk ailesinin de başka bir dünyanın kapısından içeri adım atması. Kahvaltı masasında menemenle avokadonun, düğün salonunda zeybekle salsa’nın buluştuğu bu yeni sentez, modern Türkiye’nin çok sesli yapısına zarif bir katkı sunuyor.
Peki siz ne düşünüyorsunuz?
Yabancı damatların Türkiye’ye kattığı kültürel renk sizce toplumda bir zenginlik mi, yoksa geleneklerin aşınmasına neden olan bir değişim mi?