Türkiye’de son yıllarda sosyolojik bir kavram olarak hayatımıza yerleşen ev genci, yani ne eğitimde ne de istihdamda yer alan gençler, artık yalnızca bireysel bir trajediyi değil, yapısal bir sorunu işaret ediyor. Özellikle TÜİK ve bağımsız araştırmaların ortaya koyduğu veriler, bölgesel istihdam olanaklarının dengesizliğinin bu tablonun ana nedenlerinden biri olduğunu gözler önüne seriyor.
Batı illerinde sanayi yatırımlarının, hizmet sektörünün ve turizmin görece daha geniş bir istihdam yelpazesi sunmasına karşın; Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da hâlâ sınırlı iş imkânları, yetersiz sanayi kümelenmeleri ve düşük ücret skalaları ön plana çıkıyor. Bu tablo, gençlerin üretim zincirine dahil olamadan eve kapanmasına yol açıyor.
Peki bu noktada şu soruları sormak gerekmez mi?
Bölgesel kalkınma projeleri kâğıt üzerinde mi kalıyor?
Teşvikler neden yerel istihdamı kalıcı olarak güçlendiremiyor?
İstanbul, Ankara, İzmir gibi kentlere göç baskısı artarken; Anadolu’nun geri kalan bölgeleri genç nüfusunu atıl bir şekilde mi kaybediyor?
Gençler bir yandan umutsuzluk sendromu ile mücadele ederken, diğer yandan işverenlerin sık sık dile getirdiği “nitelikli eleman bulamıyoruz” şikâyeti ironik bir tezat oluşturmuyor mu? Bölgesel istihdam politikalarının yetersizliği yüzünden binlerce genç, potansiyelini evinin dört duvarı arasında heba ediyor.
Belki de tartışmamız gereken asıl mesele, işsizlik oranlarının ötesinde, bu “ev genci” kavramının toplumsal bir gelecek krizi haline gelmeye başlamasıdır. Çünkü üretimden, sosyal hayattan ve umut politikalarından kopan gençlik, yarının toplumsal dokusunda ciddi bir kırılmaya yol açabilir.
Sizce çözüm, daha dengeli bir sanayi planlamasında mı, yoksa gençlerin kendi girişimcilik potansiyelini destekleyecek yeni modellerde mi saklı?
Batı illerinde sanayi yatırımlarının, hizmet sektörünün ve turizmin görece daha geniş bir istihdam yelpazesi sunmasına karşın; Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da hâlâ sınırlı iş imkânları, yetersiz sanayi kümelenmeleri ve düşük ücret skalaları ön plana çıkıyor. Bu tablo, gençlerin üretim zincirine dahil olamadan eve kapanmasına yol açıyor.
Peki bu noktada şu soruları sormak gerekmez mi?
Bölgesel kalkınma projeleri kâğıt üzerinde mi kalıyor?
Teşvikler neden yerel istihdamı kalıcı olarak güçlendiremiyor?
İstanbul, Ankara, İzmir gibi kentlere göç baskısı artarken; Anadolu’nun geri kalan bölgeleri genç nüfusunu atıl bir şekilde mi kaybediyor?
Gençler bir yandan umutsuzluk sendromu ile mücadele ederken, diğer yandan işverenlerin sık sık dile getirdiği “nitelikli eleman bulamıyoruz” şikâyeti ironik bir tezat oluşturmuyor mu? Bölgesel istihdam politikalarının yetersizliği yüzünden binlerce genç, potansiyelini evinin dört duvarı arasında heba ediyor.
Belki de tartışmamız gereken asıl mesele, işsizlik oranlarının ötesinde, bu “ev genci” kavramının toplumsal bir gelecek krizi haline gelmeye başlamasıdır. Çünkü üretimden, sosyal hayattan ve umut politikalarından kopan gençlik, yarının toplumsal dokusunda ciddi bir kırılmaya yol açabilir.
Sizce çözüm, daha dengeli bir sanayi planlamasında mı, yoksa gençlerin kendi girişimcilik potansiyelini destekleyecek yeni modellerde mi saklı?