Gökyüzünün ihtişamlı sahnesinde rol alan devasa uçaklar, yolcuların hayran bakışları arasında piste süzülürken, aslında perde arkasında dev bir orkestranın görünmeyen üyeleri vardır. O orkestranın şefleri pilotlar, hostesler ya da havayolu yöneticileri değildir; adını bile bilmediğimiz, yüzünü çoğu zaman görmediğimiz havalimanı çalışanlarıdır.
Kimileri için bir havalimanı, sadece bilet kuyruğu, pasaport kontrolü ve duty free’den alınan hediyelerden ibarettir. Oysa aslında orası, dakikalarla değil saniyelerle yarışılan, uyumun ve disiplinin sınırlarının zorlandığı, devasa bir canlı organizmadır. Bagajları sırtlayan işçiler, güvenlik noktalarında sabırla bekleyen görevliler, apronda kulak sağlığını hiçe sayarak uçakların kanatları arasında koşturan teknik ekipler… Hepsi bu görünmez orkestranın vazgeçilmez enstrümanlarıdır.
Kimi zaman sabahın ilk ışıklarında yolcunun kahvesini hazırlayan bir barista, kimi zaman gecenin bir yarısı pistin buzunu temizleyen bir iş makinesi operatörü; hepsi o büyük sistemin çarklarıdır. Yolcunun gözünde yalnızca “işini yapan insanlar” olan bu çalışanlar, aslında uluslararası düzenin sürekliliğini sağlayan birer sessiz kahramandır. Çünkü unutulmamalıdır ki, bir bavulun yanlış uçağa yüklenmesi, bir güvenlik noktasında gözden kaçan en ufak detay ya da bir bakım raporundaki eksik satır, tüm yolculuk zincirini koparabilecek güçtedir.
Forumdaşlar, size soruyorum: Yolculuklarımızda çoğu zaman sinirlenip şikâyet ettiğimiz o uzun güvenlik kuyrukları, kaybolan bagajlar ya da geciken uçuşlar, aslında o görünmeyen emeğin ne denli karmaşık bir düzen üzerine kurulu olduğunu unutturmuyor mu? Biz yolcular olarak gökyüzüne odaklanırken, yerde kan-ter içinde çalışan bu insanların değerini görmezden gelmiyor muyuz?
Belki de bir dahaki sefer havalimanında adımlarımızı hızlandırırken, bize yol gösteren bir güvenlik görevlisine, sırtımızdan geçen bavulu taşıyan bir bagaj memuruna ya da soğuk bir kış gecesi pisti açık tutan ekiplere bir teşekkür borcumuz olduğunu hatırlamalıyız. Çünkü onlar, gökyüzünün ihtişamını mümkün kılan, görünmeyen kahramanlardır.
Kimileri için bir havalimanı, sadece bilet kuyruğu, pasaport kontrolü ve duty free’den alınan hediyelerden ibarettir. Oysa aslında orası, dakikalarla değil saniyelerle yarışılan, uyumun ve disiplinin sınırlarının zorlandığı, devasa bir canlı organizmadır. Bagajları sırtlayan işçiler, güvenlik noktalarında sabırla bekleyen görevliler, apronda kulak sağlığını hiçe sayarak uçakların kanatları arasında koşturan teknik ekipler… Hepsi bu görünmez orkestranın vazgeçilmez enstrümanlarıdır.
Kimi zaman sabahın ilk ışıklarında yolcunun kahvesini hazırlayan bir barista, kimi zaman gecenin bir yarısı pistin buzunu temizleyen bir iş makinesi operatörü; hepsi o büyük sistemin çarklarıdır. Yolcunun gözünde yalnızca “işini yapan insanlar” olan bu çalışanlar, aslında uluslararası düzenin sürekliliğini sağlayan birer sessiz kahramandır. Çünkü unutulmamalıdır ki, bir bavulun yanlış uçağa yüklenmesi, bir güvenlik noktasında gözden kaçan en ufak detay ya da bir bakım raporundaki eksik satır, tüm yolculuk zincirini koparabilecek güçtedir.
Forumdaşlar, size soruyorum: Yolculuklarımızda çoğu zaman sinirlenip şikâyet ettiğimiz o uzun güvenlik kuyrukları, kaybolan bagajlar ya da geciken uçuşlar, aslında o görünmeyen emeğin ne denli karmaşık bir düzen üzerine kurulu olduğunu unutturmuyor mu? Biz yolcular olarak gökyüzüne odaklanırken, yerde kan-ter içinde çalışan bu insanların değerini görmezden gelmiyor muyuz?
Belki de bir dahaki sefer havalimanında adımlarımızı hızlandırırken, bize yol gösteren bir güvenlik görevlisine, sırtımızdan geçen bavulu taşıyan bir bagaj memuruna ya da soğuk bir kış gecesi pisti açık tutan ekiplere bir teşekkür borcumuz olduğunu hatırlamalıyız. Çünkü onlar, gökyüzünün ihtişamını mümkün kılan, görünmeyen kahramanlardır.