Anadolu’nun kadim şehirlerinden Erzurum, sadece soğuk iklimiyle değil, iç ısıtan misafirperverliğiyle de meşhurdur. Burada “misafir” kelimesi yalnızca eve gelen kişi değil, bereketin, sevginin ve hayrın ta kendisidir. Erzurum’da bir evin kapısı çalındığında, ev sahibinin ilk tepkisi “Hoş gelmişsin, sefa getirmişsin” olur. Bu sözcükler kuru bir karşılama değildir; içtenliğin, samimiyetin, yüzyıllardır süregelen bir kültürün özetidir.
Erzurum’da misafirlik, bir davetten çok, gönül borcudur. Yoldan geçen yabancı bile “gel bir çay iç” davetinden nasibini alır. Hele ki kış aylarında, tipi altındaki bir misafiri görüp de içeri buyur etmemek neredeyse ayıptır. Soba başında kaynayan semaver, taze demlenmiş çayın kokusuyla birleşir; ince belli bardaklar dolup taşarken, sohbetin ateşi de harlanır.
Sofralar, Dostluğun Kurulduğu Yerlerdir
Erzurum sofrası, cömertliğin bir aynasıdır. Misafirin önüne yalnızca yemek değil, hürmet konur. Çağ kebabı, ayran aşı çorbası, kadayıf dolması gibi yöresel lezzetler, “yemeden kalkılmaz” anlayışının bir nişanesidir. Ev sahibinin gözleri, misafirin tabağı boşaldıkça daha da parıldar; çünkü Erzurum’da misafirin doyması, evin bereketidir.
Görgü ve Edep, Misafirliğin Sessiz Kanunlarıdır
Erzurum’da misafirlikte ölçü vardır. Konuşurken büyüklerin sözüne karışılmaz, sofrada israf edilmez, kalkarken teşekkürle selam verilir. Ev sahibi de misafirinin rahat etmesi için her türlü inceliği düşünür. Hatta kimi köylerde misafir için özel odalar —“misafirhane”— hâlâ yaşatılır.
Misafirlik, Bir Kültürden Fazlasıdır
Bu gelenek, sadece Erzurum’un değil, tüm Doğu Anadolu’nun kalbinde atan bir ritüeldir. Ancak Erzurum’da bu ritüel, bir karakter meselesine dönüşmüştür. “Erzurum insanı serttir ama gönlü pamuktur” derler. Bu pamuk yüreğin en somut hali, kapısını misafire açışında saklıdır.
Bugün modernleşen şehir hayatı, bu kadim misafirlik kültürünü biraz gölgelese de Erzurum’un taş sokaklarında, yüksek tavanlı evlerinde ve semaverin fokurdadığı sofralarında hâlâ o eski sıcaklık hissedilir.
Sonuç olarak, Erzurum’da misafirlik, sadece bir gelenek değil; insan olmanın, paylaşmanın ve gönül genişliğinin bir yansımasıdır. Bu şehirde bir kez misafir olursanız, o sıcak karşılama sizi bir ömür unutulmaz kılar. Çünkü Erzurum’da kapılar ardına kadar, gönüller ise sonuna kadar açıktır.
Erzurum’da misafirlik, bir davetten çok, gönül borcudur. Yoldan geçen yabancı bile “gel bir çay iç” davetinden nasibini alır. Hele ki kış aylarında, tipi altındaki bir misafiri görüp de içeri buyur etmemek neredeyse ayıptır. Soba başında kaynayan semaver, taze demlenmiş çayın kokusuyla birleşir; ince belli bardaklar dolup taşarken, sohbetin ateşi de harlanır.
Sofralar, Dostluğun Kurulduğu Yerlerdir
Erzurum sofrası, cömertliğin bir aynasıdır. Misafirin önüne yalnızca yemek değil, hürmet konur. Çağ kebabı, ayran aşı çorbası, kadayıf dolması gibi yöresel lezzetler, “yemeden kalkılmaz” anlayışının bir nişanesidir. Ev sahibinin gözleri, misafirin tabağı boşaldıkça daha da parıldar; çünkü Erzurum’da misafirin doyması, evin bereketidir.
Görgü ve Edep, Misafirliğin Sessiz Kanunlarıdır
Erzurum’da misafirlikte ölçü vardır. Konuşurken büyüklerin sözüne karışılmaz, sofrada israf edilmez, kalkarken teşekkürle selam verilir. Ev sahibi de misafirinin rahat etmesi için her türlü inceliği düşünür. Hatta kimi köylerde misafir için özel odalar —“misafirhane”— hâlâ yaşatılır.
Misafirlik, Bir Kültürden Fazlasıdır
Bu gelenek, sadece Erzurum’un değil, tüm Doğu Anadolu’nun kalbinde atan bir ritüeldir. Ancak Erzurum’da bu ritüel, bir karakter meselesine dönüşmüştür. “Erzurum insanı serttir ama gönlü pamuktur” derler. Bu pamuk yüreğin en somut hali, kapısını misafire açışında saklıdır.
Bugün modernleşen şehir hayatı, bu kadim misafirlik kültürünü biraz gölgelese de Erzurum’un taş sokaklarında, yüksek tavanlı evlerinde ve semaverin fokurdadığı sofralarında hâlâ o eski sıcaklık hissedilir.
Sonuç olarak, Erzurum’da misafirlik, sadece bir gelenek değil; insan olmanın, paylaşmanın ve gönül genişliğinin bir yansımasıdır. Bu şehirde bir kez misafir olursanız, o sıcak karşılama sizi bir ömür unutulmaz kılar. Çünkü Erzurum’da kapılar ardına kadar, gönüller ise sonuna kadar açıktır.