Akdeniz’in altın rengi ufkuna komşu, bereketli toprakların denize kavuştuğu yerde bir sessizlik hüküm sürüyor… Adana’nın Karataş’ı, Yumurtalık’ı, Tuzla’sı; doğanın cömertçe sunduğu sahilleriyle aslında birer turizm masalına zemin olabilecek güzellikte. Fakat ne yazık ki bu masal, henüz anlatıcısını bulamamış gibi duruyor.
Peki neden?
Neden aynı denizi paylaşan Mersin, Antalya, hatta Hatay kıyıları turist akınına uğrarken Adana’nın kıyı yerleşimleri hâlâ kendi kabuğunda sessizce dalgaların ritmini dinliyor?
Bazılarına göre mesele tanıtım eksikliğinde… Bazılarına göreyse plansız yapılaşma, yılların ihmali ve “Adana = kebap” kalıbına sıkışmış bir şehir imajı.
Bir düşünün… Eğer bu sahiller, doğru dokunuşlarla kültürel mirasla iç içe bir turizm rotasına dönüştürülseydi; Akdeniz’in yeni bir yıldızı doğmaz mıydı? Belki de sorun “potansiyel eksikliğinde” değil, “gözün görmeyi reddettiği güzelliklerde.”
Adana kıyıları gerçekten kaderine mi terk edildi, yoksa sadece yanlış ellerde tanıtılamadığı için mi görünmez kaldı?
Sizce bu sessiz sahillerin turizmde parlayacağı bir dönüm noktası gelebilir mi?
Peki neden?
Neden aynı denizi paylaşan Mersin, Antalya, hatta Hatay kıyıları turist akınına uğrarken Adana’nın kıyı yerleşimleri hâlâ kendi kabuğunda sessizce dalgaların ritmini dinliyor?
Bazılarına göre mesele tanıtım eksikliğinde… Bazılarına göreyse plansız yapılaşma, yılların ihmali ve “Adana = kebap” kalıbına sıkışmış bir şehir imajı.
Bir düşünün… Eğer bu sahiller, doğru dokunuşlarla kültürel mirasla iç içe bir turizm rotasına dönüştürülseydi; Akdeniz’in yeni bir yıldızı doğmaz mıydı? Belki de sorun “potansiyel eksikliğinde” değil, “gözün görmeyi reddettiği güzelliklerde.”
Adana kıyıları gerçekten kaderine mi terk edildi, yoksa sadece yanlış ellerde tanıtılamadığı için mi görünmez kaldı?
Sizce bu sessiz sahillerin turizmde parlayacağı bir dönüm noktası gelebilir mi?